Η φωνή σου ακούστηκε σα να βάφει μεταξένια σιροπιαστά μπουρλότα και να αγναντεύει την καταιγίδα μίας αδύναμης όρασης μα τελικά υποχώρησε για σίγουρες γροθιές τεστοστερόνης και ανοησίας.
Σ ‘εκείνο τον κόκκινο καναπέ μας κοιτούσε ολόκληρη η γειτονιά της φίλης σου.
Όταν σε έγδυνα και γλιστρούσαν τα άκρα μου μέσα σου.
Όταν ήξερα πώς με υπηρετούσες για να μπορέσεις να με κρατήσεις.
Όταν φτάναμε στην γειτονιά σου δεν ήθελες να μας κοιτάει κανείς.
Δεν ήθελες να σου κρατάω καν το χέρι.
Ήθελες απλά ένα συνοδό για το σπίτι.
Σε ένα άλλο κόκκινο καναπέ έπαιζα κιθάρα και πάνω από το κεφάλι μου γραμμένα στον τοίχο ήταν τα λόγια ενός φίλου για το ‘Αιώνιο Γιατί ΄ που μας κυνηγάει.
Κάθε φορά που σκέφτομαι εμάς θέλω να γράφω και κάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου