Στο κάλεσμα των αγγέλων θα σε απαλλάξω. Θα χαρίσω τη θνησιμότητά μου για τα φτερά της ανυπακοής στο ρυτιδιασμένο πύργο της ανηθικότητας. Σε θέλω γυμνή στο τέλος.
Σε περιμένω στο αδέξιο, χειροποίητο τοπίο μου. Μπορούμε να τρέξουμε. Μπορούμε και να πνιγούμε σε μία όαση ναρκισσισμού. Η αγαπημένη μου επιλογή...
Κάνω υποθέσεις για το τέλος και συνεχίζω φθαρμένος. Υγρή ακόρεστη τέρψη σε γεύομαι με επίθετα. Φυγή από εσένα εστί τιμωρία. Αυτή η πάλη με σκέπασε απαλά κάτω από τα φύλλα. Θέλω σταφύλια και μονόκερους για τούτη τη στροφή. Αυτό που διαπερνά το νου χρειάζεται πυγμή για να ειπωθεί. Θα τολμήσω όταν θα είστε έτοιμοι για το καινούριο πνεύμα. Χαμογελώ σα να αντίκρισα πρώτη φορά το είδωλό μου στον καθρέπτη! Ο ζητιάνος με παρακαλά. Τα κορίτσια κάνουν παιχνίδι και εγώ αφουγκράζομαι τη μοβ απόχρωση των λέξεων μου.
Στην απόχρωση της ποικιλόμορφης ενδυνάμωσης του νου, κάτω από τη σκάλα του Θεού, στέκεται αθόρυβα και αποστασιοποιημένα. Ανεξερεύνητα σοκάκια ηδονής εκπορνεύουν τη διάθεση και τη δυναμική μίας ανέλιξης. Ελιξίριο μαγείας μίας παράνομης ώθησης για δημιουργία σε προδιαθέτει για οτιδήποτε σιμιγδαλένιο. Ιστός που υφαίνω και δεσμός που παινεύω. Αχρωματοψία της σκιώδους ύπαρξης της περίσσιας έμπνευσης που ταλαιπωρεί την απαράμιλλη ένταση υμών περί δόξας. Χαρισματικά ή όχι ας ξεπεράσω τις δοξολογίες για να αποκεντρώσω τις ασυνόδευτες κυρίες του εμπαιγμού μακριά από τον περίγυρό μου. Με ντροπιάζουν οι γλώσσες του χλωμού, αβάσιμου διωγμού. Πηγάζουν από φανατισμό και εγωκεντρισμό που δεν αρμόζει του γούστου μιας ανάλαφρης γνώσης αλλά έντιμης προσπάθειας για την κατάκτησή της. Επιδρά μέσα μου σαν ενδοφλέβια ρέουσα γαλήνη όπου η δράση της είναι εξοντωτικά στιγμιαία! Ίσως με τονώσει η ιδέα της αυτοπροβολής και του αυτοφυλακισμού σε μία εικόνα. Αδιέξοδη αδιαθεσία. Μορφή που συγκλίνει προς το χρονικά φθίνοντα δρόμο της απρόσωπης ζωής της. Αρκετή κούραση αντιδράσεων και επιφυλάξεων. Αναίδεια προς την ανώτατη δύναμη που δίνει πνοή. Ίσως να μην εισπνεύσω απόψε.
Καινούριο κεφάλαιο. Αχαριστία. Εφόδιο μίας στρογγυλής νύχτας που εισπνέει τα πάντα. Διωκόμενη παρεκτρέπεται και παρερμηνεύεται Γεμίζει τις τσέπες της με τρύπες και ροδάκινα. Σφουγγάρια και αστακοί. Αστραπές και Θεοί. Όλοι μαζί στοιχειώνετε την πένα! Είστε οι ρόδες της αναπηρικής μου καρέκλας. Ελάτε να παιδέψουμε τις αναστολές μας! Φτερουγίζουν τα ακροδάχτυλα μας κι όμως δεν αιωρούνται..!
Μία θολωτή καρδιά αρνείται τη θεογονία της.
Η λιτανεία της είναι μακαριότητα.
Απαγορευμένες λέξεις.
Σκίρτημα.
Αυτόφωτοι δορυφόροι παλίρροιας ατενίζουν την παλέτα μου.
Δίοδος ιπτάμενων ξανθών μοναρχιών.
Μορφίνη μου ανήκουμε στα άνθη της λαγνείας!
Αιμορραγούμε καθώς ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια σου.
Σαν ένα μόνιμο μούδιασμα!
Η νεράιδα μου είναι νάρκη σεμνοτυφίας.
Ύαινες και άμεσος ευνουχισμός.
Και ξανά διέργεση!
Σαν Άδωνις!
Πλατεία γελωτοποιών, μίμων και Καθεδρικών ναών. Ζωγράφοι του δρόμου κυνηγούν τη στιγμή και τη διαύγεια του νου. Κυνηγώ τη διάρκεια. Υιοθέτηση του ασταθούς.
Η φωνή σου ακούστηκε σα να βάφει μεταξένια σιροπιαστά μπουρλότα και να αγναντεύει την καταιγίδα μίας αδύναμης όρασης μα τελικά υποχώρησε για σίγουρες γροθιές τεστοστερόνης και ανοησίας.
Σ ‘εκείνο τον κόκκινο καναπέ μας κοιτούσε ολόκληρη η γειτονιά της φίλης σου.
Όταν σε έγδυνα και γλιστρούσαν τα άκρα μου μέσα σου.
Όταν ήξερα πώς με υπηρετούσες για να μπορέσεις να με κρατήσεις.
Όταν φτάναμε στην γειτονιά σου δεν ήθελες να μας κοιτάει κανείς.
Δεν ήθελες να σου κρατάω καν το χέρι.
Ήθελες απλά ένα συνοδό για το σπίτι.
Σε ένα άλλο κόκκινο καναπέ έπαιζα κιθάρα και πάνω από το κεφάλι μου γραμμένα στον τοίχο ήταν τα λόγια ενός φίλου για το ‘Αιώνιο Γιατί ΄ που μας κυνηγάει.
Κάθε φορά που σκέφτομαι εμάς θέλω να γράφω και κάτι.
Η μεγάλη χειρονομία κατασκευάζεται σε υγρά μονοπάτια ατόφιων γλουτών και κολακεύει τα πλήθη που τη φθονούν για τον αυτοπροσδιορισμό της. Θα προβληθεί σεμνή. Στενή κυπαρισσένια χολή που εκδίδει τις φίλες της.
Στην πύλη των απαιτήσεων οι μαγνητικοί παλμοί των ροζ ακροβατών είναι δόλωμα για τον τελευταίο μου πόνο. Ας απλώσουμε την γοητεία μας στον κατάλογο των ονομάτων! Το ποδήλατο μου γυρίζει. Σε ακολουθεί..
Πώς μπορούν οι λέξεις να με συνοδέψουν πλάι σου, να γίνουν ματιές που με πνίγουν .. χάδια και φωνές που με ηρεμούν.. Ανυπάκουες στιγμές με συνθλίβουν.. Αποστάσεις καλύπτουν τη χαρά μου .. Εποχές που με ρωτάνε αν υπάρχω , τους απαντώ.. Τα χλωμά μου κομμάτια συναρμολογώ. Στολίδια της γραφής ακολουθήστε με.. Βοηθήστε με.
Ξεχασμένα μυστικά περάστε στην επιφάνεια για να βρείτε τους κατόχους σας . Θυμηθείτε τα πρόσωπα τους .. Πλέον αλλοιωμένα πρότυπα και σκυλιά θανάτου.
Μη γελαστείς ..! Της ζωής τα ιμάτια γίνονται ευθύς της πηγής τα παλάτια ..
